پری بیوتیکها

پری بیوتیکها طبق تعریف رسمی در سال 1995 به کربوئیدارتهای غیر قابل هضمی اطلاق می شود که به طور انتخابی سبب تحریک رشد و فعالیت تعدادی از باکتری های روده شده و بدین وسیله اثرات سودمندی روی میزبان اعمال می کنند. از پری بیوتیک های می توان به اینولین ، صمغ های فیبری ، رافتیلین ، پیرو دکسترین ، زایلان ، استاکیوز ، مالتودکسترین ، لاکتیلول ، اینولین ، گزیلواولیگوساکارید ، لاکتوسوکروز ، رافیتلوز ، لاکتولوز و فروکتو الیگوساکارید اشاره کرد. به ترکیب پروبیوتیک و پری بیوتیک ، سین بیوتیک می گویند

برخی اثرات پری بیوتیک ها بر سلامت:

1. تاثیر بر روی یبوست: فیبر ها با تخمیر ناقص در بدن سبب محصور شدن آب درون دستگاه معده ای و روده ای شده و از طرف دیگر تخمیر غذا های فیبردار در بدن سبب افزایش حجم میکروبی و افزایش مدفوع می شود .در یک مطالعه که بر روی بیماران سالخورده دارای یبوست صورت گرفت ، ثابت شد که اینولین قادر به کاهش یبوست و افزایش حجم مدفوع می باشد.

2. تاثیر بر کاهش چربی خون: اینولین به عنوان یک پری بیوتیک قادر است سبب کاهش چربی خون در حیوانات شود. اما برای اثبات این موضوع در انسان اختلاف نظر مشاهده می شود. مطالعات نشان می دهند که اینولین بر روی جایگاه اصلی فعالیت تری آسیل گلیسرید اثر گذاشته و سبب کاهش سنتز اسید چرب می شود. که این جایگاه در انسان غیر فعال است.

3. تاثیر بر روی بیماری های التهابی: پری بیوتیک ها می توانند با تغییر فلور باکتریایی دستگاه گوارش سبب افزایش ایمنی و کاهش بیماری های التهاب روده ای شوند. مصرف 5گرم اینولین در روز سبب حفظ سلامتی معده و روده مخصوصا در بچه ها می شود.

4. تاثیر بر جذب عناصر مفید: مطالعاتی در این زمینه بروی انسان و حیوانات انجام گرفته که نشان دهنده نقش مثبت پری بیوتیک ها در جذب آهن ، منیزیم ،کلسیم و روی است. بررسی ها روی انسان نشان می دهند که اولیگوساکارید های غیر قابل هضم تاثیر مثبتی روی جذب کلسیم در هنگام افزایش کلسیم و در موقع نیازمندیها بخصوص دوران قاعدگی و بلوغ دارند. افزایش غلظت یون هایی مثل کلسیم و منیزیم در روده سبب کنترل و مهار تغییر و تبدیلات سلولی می شود.

5. تاثیر در کاهش سرطان: در اثر تخمیر اولیگوساکارید های پروبیوتیک توسط باکتری های تخمیر کننده در روده بزرگ بوتیرات حاصل می شود .که سبب کنترل و مهار تغییر و تبدیلات سلولی می شود. همچنین پروبیوتیک ها با افزایش رشد لاکتوباسیلوس ها و بیفیدو باکتریوم ها سبب می شوند که این باکتری ها به برخی از مواد سرطان زا چسبیده و آنها را غیر فعال کنند.