محققان دانشگاه تگزاس با ایجاد تغییرات ژنتیکی در گیاه پنبه و زدودن
رنگدانه سمی دانه های این گیاه موفق شدند منبع جدیدی از غذا را برای مقابله
با بحران افزایش جمعیت و گرسنگی در آینده ای نه چندان دور ارائه کنند.
به گزارش خبرگزاری مهر، پنبه از محصولاتی است که بیش از هفت هزار سال
به منظور استفاده از الیاف تحت کشت کشاورزان قرار داشته و اکنون توسط بیش
از 20 میلیون کشاورز در 80 کشور تحت کشت است.
پنبه بیش از 40 درصد از الیاف مورد نیاز صنایع پارچه و لباس جهان را
تشکیل می دهد اما تا کنون قادر به تولید مواد غذایی برای بشر نبوده است،
پدیده ای که با کمک مهندسی ژنتیک امکانپذیر خواهد شد. دانه های پنبه منابع
غنی از پروتئین به شمار می روند و محصول کنونی پنبه در جهان به اندازه ای
است که به صورت سالانه بتواند نیاز 500 میلیون انسان را تامین کند.
اما این دانه ها تنها در زمانی قابل استفاده خواهند بود که دوره پیچیده
و پرهزینه پالایش را پشت سر بگذارد تا از رنگدانه سمی که گیاه را از هجوم
آفات در امان نگه می دارد پاک شود زیرا جانداران توانایی هضم این ماده را
ندارند. با این حال زدودن این ماده از دانه های پنبه باعث هجوم آفات به
دانه ها و الیاف آن خواهد شد.
به همین منظور محققان دانشگاه تگزاس از مهندسی ژنتیک برای رفع این مشکل
کمک گرفتند. این محققان موفق به خاموش کردن ژن ماده سمی در دانه پنبه شدند
در حالی که سیستم دفاعی گیاه همچنان پابرجا باقی مانده بود. چنین روشی می
تواند امکان استفاده ایمن از بیش از 40 میلیون تن دانه پنبه در سال به
عنوان منبعی با ارزش از پروتئین را فراهم آورد.
شیوه به کار گرفته شده در این روش تداخل rna نام داشته و طی آن توالی
ژنتیکی به منظور مسدود کردن آنزیم تولید رنگدانه سمی پنبه تنها در دانه
پنبه به وجود می آید. محققان پس از آزمایش موفقیت آمیز در آزمایشگاه، تست
این شیوه را در محیط گلخانه ای آغاز کردند تا توانایی بقای گیاه پنبه را با
کمک گرفتن از این شیوه جدید مورد سنجش قرار دهند.
نتایج نشان داد پنبه های تصحیح ژنتیکی شده از شرایط کاملا عادی
برخوردار هستند و تنها تفاوت آنها با پنبه های معمولی قابل خوراک بودن دانه
ها در این گیاهان است. علاوه بر این که نشان می دهد می توان از این شیوه
در مزارع و برای تولید مقادیر زیادی دانه پنبه استفاده کرد.
بر اساس گزارش تایم، دانه های پنبه تراریخته قبل از ارائه در بازارها
نیازمند دریافت تایید دولتی خواهد بود. گمان می رود در ابتدا این دانه ها
به عنوان غذای ماهی ها و دیگر جانداران مورد استفاده قرار گیرند اما با
توجه به رشد سریع جمعیت این دانه ها می توانند به عنوان منبع سرشار از
پروتئین مورد استفاده انسانها نیز قرار گیرند.